Kommunikasjon 27-08-07

På mandag hadde vi Birgit som fortalde oss om kommunikasjon. Det er eit stort men viktig tema!

Dersom vi skal samarbeide må vi kommunisere godt. For oss som skal bli lærarar er det heilt nødvendig med god kommunikasjon. Det er to ulike måtar å kommunisere på og det er: verbalt og med kroppsspråk. At kroppsspråket utgjer 70 % av kommunikasjonen var litt overraskande på meg. Eg har vel aldrig tenkt over kor mykje kroppspråket eigentleg seier.
Dette er viktig å ha i bakhovudet når ein er lærar. Sidan all kommunikasjon blir koda og tolka(mistolka) er det viktig å tenkte på kva ein vil formidla.

Men er det vi ynskjer å formidla verkeleg det vi formidlar? Vi ynskjer jo å formidle noko, men dersom vi får kommunikasjonsbrist rekk vi ikkje fram med den bodskapen. Det er derfor viktig å tenke på både val av ord, tonefall og kroppsspråk dersom bodskapen skal rekke fram. Dette må i allefald eg trene på! :)

I andre økt starta vi med å sjå eit morosamt klipp der ein person mimte orda på ein song med kroppen. Me skjønte raskt kva det var vi skulle gjere, jo nemmelig mimeleik! Det var kjempe kjekt. Der hadde birgit vore veldig kreativ og satt oss på ein prøve. Det var nemmelig ikkje alle "yrkesrollene" som var lika lette å mima.

Så såg vi ein episode av "kroppen" der kroppspråk var tema. Veldig interessant og veldig morosamt! Eg har aldrig tenkt over at det å le faktisk er ei form for kommunikasjon, ei slags positiv tilbakemeldig.

Eg synes dette var det kjekkaste me har hatt i pedagogikk til no. At kroppsspråket utgjer så mykje som det gjer var både oppsiktsvekkande og interessant!

Revidert 24.04.08

Eg har nokre kommentarar til dette med komunikasjon no som snart eit år eg gått. Dette med kroppspråk er noko som eg har prøvd å fokusera på når eg har våre ute i praksis. Dersom eg har vore nervøs har eg tatt hendene nedi bukselommene mine slik at eg ikkje skulle stå å "fikle" med andre ting. For då hadde elevane merka at eg var nervøs med ein gong. I tillegg til å tenkja på kroppspråk har eg prøvd å halde blikkontakt når eg har stått framme og snakka, og snakka med ei høg og tydeleg stemme. Ved å gjere dette vil eg framstå som meir sjølvsikker og trygg. Dermed trur eg også at elevane såg på meg som ein meir "tydeleg vaksen".

I praksis fekk eg også oppleve litt om kor mange samarbeidspartanar ein lærar må samarbeida med. Det å jobbe i team for eksempel, er veldig viktig for lærarar idag. Ein kan ikkje kjøre sitt eige løp lenger. I tillegg til dette må lærarane samarbeide med alle dei andre tilsette i skulen, der høgaste leiar eg rektor.

Elevane og foreldra deira er også viktig i denne samanheng. Å ha eit godt samarbeid mellom skule og heim er nødvendig dersom eleven skal få best læremiljø som mogleg. Har ein elevar i klassen med psykiske problem eller med andre vanskar må ein også samarbeide med tjenester som: Pedagogisk Psykologisk Teneste (PPT), Barne- og Ungdomspsykiatrisk klinikk (BUP) og barnevernet.

Ein lærar har altså mykje å forholde seg til, men det er absolutt heilt nødvening for at skulen skal fungera på best mogleg måte.

For at me skal fungera ilag i praksisgruppa lagde me nokre kjøyrereglar som alle måtte følge:

1. Møte tirsdagar frå kl 12.39. Ellers etter behov.
2. Verv av leirar på omgong, Kari begynner.
3. Leiaren på gruppa bestiller grupperom og fungerar som ein kontaktperson for gruppa.
4. Val av referent går også på omgong.
5. Ingen får lov å "flyte" på dei andre.
6. Alle får seia kva dei ynskjer og meinar.
7. Dersom det låsar seg vert faglærar tilkallast for å løyse problemet.
8. Alle må delta aktivt med gruppeoppgåver.
9. Skrive dagbok i praksis.
10. Alle på gruppa må følgje kjøyrereglane.